De 7 lessen die ik leerde van mijn No Buy Challenge of 100 dagen Shop Stop

1. Wie hou je voor de gek?

Ik dacht niet dat ik het nodig zou hebben. Ik was toch niet koopverslaafd?  Ik vond wel dat het een interessante uitdaging was, omdat ik het bij het idee alleen al fysiek benauwd kreeg. Hoe kwam dat?

Op de derde dag gebeurde dit: ...Uhh tot wanneer mag ik eigenlijk geen kleren kopen, en wat ga ik dan kopen voor mezelf als beloning als de 100 dagen voorbij zijn? 

Hoezo ik heb geen koopdrang? Ik realiseerde me het pas toen ik zag hoe ik mezelf voor de gek hield. En dat kon ik waanzinnig goed, met allerlei smoesjes en excuses. Tijd om mezelf onder ogen te komen. Ik ben het allemaal gaan opschrijven, om pas later terug te lezen hoe ik mezelf dingen probeerde wijs te maken. Zoals mijn excuus voor het bijna iedere week kopen van tweedehands kleding. Dat is toch hartstikke verantwoord? Daar is toch niks mee? Tuurlijk is het beter dan alles nieuw, in het kader van het milieu. Maar het gaat hier om de koopdrang zelf. Ik kon het maar moeilijk toegeven.

2. Focus!

Als je verblindt wordt door hebberigheid - je ziet een perfect kledingstuk en wil het NU hebben - is het makkelijk om het grotere doel uit het oog te verliezen, namelijk bijdragen aan de vertraging van de verwoesting van de aarde. Het kijken van documentaires doen het besef nogmaals indalen dat het echt nodig is om de kledingproductie te verminderen. En als ik geen (nieuwe) kleren meer koop, draag ik daaraan bij. Ja, het is ook de verantwoordelijkheid van de grote ketens, maar ik kan op mijn vierkante meter ook verschil maken. En ik heb hulp ingeschakeld op momenten dat ik mijn focus totaal kwijt was. Ik werd verliefd op een tasje, en ik kon het zelf niet weerstaan om te kopen. Ik appte mijn partner in crime, en kreeg gelukkig een antwoord, waardoor ik in één klap weer nuchter was. Ik mocht hulp vragen, en dat is een teken van groei.

3. Wie ben ik eigenlijk?

Ik ontdekte dat ik toch vaak kleding kocht doordat ik iets toevallig tegenkwam of ergens zag in een winkel of online. Ik liet me graag inspireren en aanmoedigen door externe factoren. Door deze koopstop maak ik eindelijk tijd voor mijn eigen factoren. En heb ik de ruimte om eens na te gaan wat ik zelf eigenlijk wil. Waar heb ik zélf behoefte aan, wat heb ik echt nodig. Het uitsluiten van externe invloeden maakten dat er rust en ruimte kwam om dichter bij mezelf te komen.

4.  Het komt door vroeger.

Ik kwam erachter dat ik vanuit mijn jeugd kleding altijd heb gekoppeld aan positieve aandacht. En hoe graag ik aandacht krijg met mijn kleding is iets wat ik in deze periode besefte.Mijn kleding gaf me de zekerheid, die ik van mezelf niet had. Door mooie kleren te dragen vond ik dat ik er mocht zijn. Mijn zelfwaarde liet ik afhangen van mijn kleding. Ik had mooie kleren nodig om me goed te voelen over mezelf. En dat besef maakte het mogelijk om te leren om me goed te voelen zonder al die voorwaarden. Ik leerde om van mezelf te houden zoals ik was. 

5. Ik ben zielig!

Ik vond mezelf zielig dat ik niet eens nieuwe sokken kon kopen als er gaten in zaten. Wat een armoe! En ik had tijd om te bedenken wat dat zielig voelen met je doet. Je voelt je machteloos, een slachtoffer, alsof het je overkomt. Je hebt het jezelf weliswaar aangedaan, maar toch. Jezelf zielig voelen is denken dat je geen invloed hebt op dingen. Je bent afhankelijk van iets of iemand anders. En dat is waar het mis ging. Ik nam geen verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven. Ja, ik had de Shop Stop zelf bedacht, maar nu voelde ik dingen waar ik geen invloed op had. En dat moest ik omzetten naar zelf de leiding nemen. Ik wilde dit en ik ga dit voor elkaar krijgen. Ik heb dit besloten en ik vertrouw erop dat het me gaat lukken, vervolgens neem ik de juiste actie. Ik kon blijven sippen of eens goed kijken hoeveel paar sokken er géén gaten hadden. En dat bleek meer dan genoeg. Zelf verantwoordelijkheid nemen was essentieel in dit proces.

6. Doe mij maar dopamine!

Ik leerde over hoe beloning werkt in je lichaam. Je maakt gelukshormonen aan als je iets koopt: dopamine. Die kick is fijn en daarom voelt het goed om om iets te kopen. Dat mis ik. Ik kan heel heilig gaan doen en zeggen dat je ook van andere dingen blij kunt worden, zoals een fijne wandeling, maar laten we eerlijk zijn. Het. Is. Niet. Hetzelfde! Zeker niet in het begin.

En daarom is het niet makkelijk. Ik moest afkicken van de dopaminerush. Het onrustige gevoel en de drang om iets te willen kopen (als het geen kleren mogen zijn, dan koop ik maar iets anders) moest ik toelaten. Je moet nieuwe routines ontwikkelen, en oude gewoontes loslaten. En dat vergt inspanning. Het is ongemakkelijk, maar dat ongemakkelijke gevoel gaat ook weer weg. Vanzelf. Acceptatie is een belangrijke factor hierin.

7. En jij krijgt vergeving, en jij krijgt vergeving, en jij...

Ik heb geleerd mezelf niet te veroordelen over hoe ik eerder was. Ik ontdekte dat ik mijn gedrag kon zien als iets waar ik van kon leren. Ik hoef er niet in te blijven hangen, en mezelf op mijn kop blijven geven over wat ik eerder allemaal verkeerd heb gedaan. Ik heb mezelf vergeven. Ik vergaf mezelf dat ik niet van mezelf hield. Ik vergaf mezelf dat ik me als slachtoffer gedroeg. De vergeving van mezelf en mijn gedrag was een keermoment. Het maakte alles lichter. Ik kon gewoon opnieuw beginnen. Met een schone lei. Ik mocht iedere dag een nieuwe keus maken om niet meer zo te zijn.

Wil je hier ook mee aan de slag? Ik kan je 3 maanden begeleiden in deze stappen in mijn 1 op 1 No Shopping Traject. Lees hier meer.